එක්තරා පිස්සු කතාවක්.. (කෙටි කතා නිර්මාණයක්)
මට පිස්සු. හරියටම කියනවා නම් ඩිප්‍රෙෂන්. ඒක හැදුණ දවසත් හැදුණ හැටිත් මට මතකයි. හැබැයි මං ඒක දැන්ම කියන්නෑ. පස්සෙ කියන්නම්.
මොකක්... ඔය ඔය ඔය මට ඇහෙනවා උඹල මොනවද කියනවා. ඔව්... මට ඇහෙනවා.. පිස්සු නැතුව හිටහල්ල. මං තව ටිහකින් කියන්නම් ඒක.
ඇස් වාට්ටුවට ගිහින් අවිදුර දෘස්ටිකත්වෙ හදා ගත්තම මං ආව ඩිරෙක්ටර් හම්බ වෙන්න. ඩිරෙක්ටර් කිව්වට පුටුව උඩ නවල තිබ්බෙ ගෑනියෙක්. ගෑනියෙක් කිව්වට ඩිරෙක්ටර් කෙනෙක්. හප්පා ඒකිට තිබ්බ වැඩ. අස්සන් කරනවා. කරනවා. මං දුන්න මගේ ලියුම. ඒකෙ තිබ්බෙ මට පිස්සු කියල. මට පිස්සු නිසා ස්ටේරස් නැති යුනිට් එකක් දෙන්න කියල තමයි ඉල්ලූවෙ. මේකි වචන දහයෙ ලියුම කියෝනවා කියෝනවා කෙලවරක් නෑ. ඇස් උඩ යනවා. පහළ යනවා. මං හිතන්නෙ මේකිට පිස්සු. පිස්සෙකුට තවත් පිස්සෙක් මුණ ගැසීම ගැන මට ඇතිවුණේ සතුටක්. මේන් මේකි මගෙ දිහා පිිස්සුවෙක් වගේ බලන් ඉන්නවා. මගේ ඇස් පිච්චෙන්නත් වගේ. මගේ ඉහ ඉඳන් පාදාන්තෙටත් පාදාන්තෙ ඉදන් ඉහ මුදුනටත් ඇහැ කරකවන්න ගත්ත ඒ පාර. දැන්නම් ෂුවර් මේකිට පිස්සු . මට හරිම සතුටුයි.
‘‘යුනිට් මාරු කරන්න.. උඹට පිස්සුද බං.. ’’
‘‘ඔව් මැඩම් මට පිස්සු.. හරියටම කියනවනම් ඩිප්‍රෙෂන්.’’
‘‘මේ මාත් මේ ඩිරෙක්ටර් පෝස්ට් එකට ආවෙ කැමැත්තෙන් නෙමේ. ඒත් අපි ඒකට හැඩ ගැහෙන්න ඕන.. නැද්ද සුමනෙ..’’
එතෙන්ට කඩා වැදුණ පියන්ගෙන් මේන් ඩිරෙක්ටර් කෙනෙක් ඔපීනියන් ගන්නව. පෞද්ගලිකත්ව, සාරධර්ම කැලේ. මං පාෂානිභූත වුණා. යකෝ මෙච්චර ලව් එකක් මූ මේකිගෙ හොර මිනිහවද්ද කියල මට හිතුණ මෙහෙම ඔපීනියන් ගන්නෙ.
‘‘සුමනේ මූට පිස්සු බන්. බලහන්කො ගල් වෙලා.. තව ටිකක් ඒසී වැඩි කරමු නේ..’’
පියනුත් හූ මිටි තියනව. මේකි පිස්සු හටනක්ම තමයි. නිලධාරියෙක් ගැන ගන්න ඕන රාජකාරි තීරණ නිලධාරිය ඉස්සරහම පියන්ගෙන් අහනව.
මං ගල් ගැහිල එහෙමම හිටිය. ඒකි අරුත් එක්ක එකතු වෙලා මට ගල් ගහන්න ගත්ත. අම්මට හුඩු... එක පතුරක් වැදිල ශීර්ෂපෝෂී ධමනිය කැපුණත් එක්ක මං ආපහු පණ ගැහුව. පපුව ලබ් ඩබ් ගාල පටන් ගෙන සික්ස් එයිට් බීට් එකට මාරු වුණා.
එහෙමම ටික ටික හදවත ඇවිදන් ආවා කැලැන්ඩරේ මාස උඩට. මාස හයක් ගෙවුණ තැන මං එතන හිටියෙ නිවාඩුවක් ඉල්ලන්න. ඉස්සර නම් නිවාඩු දැම්මෙ පොතක ලියල ලීව් චිට් එක පොත ඇතුලෙ දාලා. වැඬේ ඉක්මන් ටක් ගාලා ආවා. ඒත් මං එහෙම කරන්න හදද්දිම පියන් දුවන් ඇවිත් කිව්ව මැඩම් හම්බ වෙන්න. දැන් සිස්ටම් එක එහෙමලූ. මං ගියා කාමරේට. දේවතාවිය වැඩ හිටිය. මහා ෆයිල් එකක් කියෝනව. ඒක කියවල ඉවර වෙනකන් පැය බාගයක් විතර රස්තියාදු වෙවී මං එකත්පස්ව හිටයා. ඕන් ඉන් පස්සෙ තව දෙතුන් දෙනෙක්ගෙ ප‍්‍රශ්න විසඳුව තලතා දේවි වගේ.
‘‘මොකද..’’
ඒකි මාව අඳුර ගත්ත.
‘‘මේ පිස්සු යකා ආපහු ඇවිත්’’ එයා කියා නොකයා කිව්ව.
‘‘මැඩම් නිවාඩුවක්’’
මං ලීව් චිට් එක දික් කළා.
‘‘කෝ පොත..’’
‘‘පොත නෑ..’’
‘‘පිස්සුද බං පොත අරන් වරෙන්..’’
එයා එහෙම කිව්වම මං එළියට ගිහින් ඒක කිව්වා පියන්ට.. ඌ එතන පිස්සු කෙළිනව.. ඔන්න ඔය තියෙන්නෙ කියල කිව්වෙත් නෑ. පොතට ඇඟිල්ල දික් කළා. මොනා කරන්ද පියන්ගෙ වැඩේ මමම කොරගෙන පොත උස්සන් ගියා මහාරානි ළඟට. පියන්ගෙ ලෙවල් එකට වැටිච්ච නිලධාරියා ගැන ඒකිට තිබ්බෙ හරි සතුටක්. කම්බුල් පින්පාටින් දිලිහෙනව.
‘‘වෙනුවට වැඩ කරන කෙනෙක් මේකෙ අත්සන් කරලද..’’
‘‘ඔව් එරන්දතිය ඉන්නව කොළේ අනික් පැත්තෙ මං වෙනුවෙන්.’’
‘‘දිනේ දාලද..’’
‘‘ඔක්කොම පුරෝලද..’’
මට පිස්සු වගේ දැන්. ඒක අත්සන් කරල අනුමත කරනව වෙනුවට මේන් මෙයා වැරදි හොයනව ඇස් ඇවිද්ද ඇවිද්දව කොලේ පුරා..
‘‘හරී ...... අහු වුණා...’’
ඇයගේ සතුට ඉව වහා ගොස්ය.
‘‘උඹට නිවාඩු දෙන්න බෑ පිස්සෝ.. හොර ගෙඩියා.. උම්මා’’
ඇය මා පිස්සුවෙන් වගේ වැලඳගෙන කම්මුලට තොත්තුවක් දුන්නාය.
‘‘කෝ ඔයාලගෙ අංශ බාර මැඩම් අත්සන් කරල නෑනෙ මෙතන. මැඩම්ට දැන්නුවද..’’
‘‘බැරි වුණා..’’
‘‘ඒකනේ.. දැන්ම ගන්න මැඩම්ට කෝල් එකක්..’’
‘‘පිස්සුද මැඩම්.. ඒක කරන්න බෑ. අපේ මැඩම් හිතයි මට පිස්සු කියල.. මේ දෙගොඩහරියෙ කෝල් ගද්දි ඕක අහන්න.’’
‘‘එහෙනම් ඔය ලීව් චිට් එක රෝල් කරල ගහගන්න....’’
මම එය රෝල් කරා විතරයි. ගහගත්තෙ නෑ.. මට පිස්සු නෑ එහෙම ගහගන්න. නෑ.. නෑ... මට පිස්සු. හරියටම කියනවනම් ඩිප්‍රෙෂන්.
මුන්ගෙ මේ පිස්සුව කොටහකට විතරයි. කොටසක් හිටිය පොතේ නිවාඩු ඉල්ලල... මෙයා තාම සයින් දාලා නැති.
හරි... මං හිතා ගත්තා ආයි කවදාවත් නීතියට අනුව නිවාඩු දාන්නෑ කියල. මාත් හොර විදියට නිකම්ම යනව. නිකන් මොකටද පැය ගණන් රස්තියාදු වෙවී, එක එකාගෙ අපහාස විඳ විඳ නිවාඩු දාන්නෙ. මුන්ගෙ අතින් පයින් දෙන නිවාඩුවක් වගේනෙ. මේ අවුරුද්දට එකම නිවාඩුවක්වත් ගත්තෙ නැති එකෙක් මීට පස්සෙ නිවාඩු නොගෙන ගැනීමට සම්පූර්ණ හේතුව මේ පත් වෙච්ච රස්තියාදුව. නීත්‍යනුකූල මිනිස්සුන්ට හොරකම් කරන්න පොලඹවන්නෙ මෙවන් කාලකණ්නිකම්ම තමයි. නොදෝකින් පිස්සු හටන්. අනික සිස්ටම් එකක් වෙනස් කරද්දි අත්තනෝමතික විදයට උන්ට ආතල් ගන්න විතරක් වෙනස් කරන්න බෑ. ඊට කලින් ඒ සිස්ටම් එක කි‍්‍රයාත්මක වෙන්න සම්පත්, ක‍්‍රමවේද තියෙනවද බලන්න ඕන. ඒව පූරණය කරල ඉන්න ඕන. දැන් මෙතන රස්තියාදු වෙන්න වුණේ එහෙම නිසි ක‍්‍රමවේදයක් සිස්ටම් එකේ නැති හින්දා.
මං ලීව් චිට් එක දිග ඇරල ඒකේ ඇන්ද දොස්තර නලාවක්. පස්සෙ කොලේ චුයින්ගම් එකක් වගේ ඇදල නලාව ලොකු කර ගත්ත. ඒක කතුරෙන් කපල පස්සෙ පණ දුන්න. පස්සෙ මං ඒක කරේ දා ගත්ත.
‘‘මේ... මැඩම් ඔයාට එක එක්කෙනාගෙ කටහඬවල් ඇහෙනවද..’’
මං හිතුවෙ ඒකිට පියන්ගෙ කට හඬවත් ඇහෙනව කියයි කියල.
‘‘මැඩම්ට කවුරු හරි මරන්න හිතෙනවද.’’
‘‘නලාවක් මොකටද සයිකැස්ටි‍්‍රස් කෙනෙකුට’’
මං හිතුව වගේම මගේ පර්සනල් පයිල් එක අරන් ඒකි මට ගහන්න පැන්න. මං අහකට පැන්න. ඒක පියන්ගෙ වැදිල ඇවිත් ආපහු ඒකිටම වැදිල දෙපා සිඳුණ. පිස්සුවෙන් වගේ කෑ ගහන්න ගත්තම මං කිව්ව කට වහ ගනින් කියල. පියන් ගෙනැත් තිබ්බ රෝද පුටුවක්. මං නලාව කරේ දාගෙනම රෝද පුටුව තල්ලූ කලා ඒකිව දාගෙන. වටේ මිනිස්සු බලාගෙන ඉන්නව දොස්තර කෙනෙක් ලෙඩෙක්ව රෝද පුටුවෙ දාගෙන ඇටෙන්ඩන් වැඩේ කරනව. කොහොමත් දැන් රෝද පුටු පැදගෙන යන්නෙ ලෙඩ්ඩුමයි. කනිෂ්ඨ සේවකයොයි ඇටෙන්ඩනලයි කොරිඩෝව දෙපැත්තෙ ඔල්වරසන් දෙනව. ෆාස්ට..ර් කියල. ටිකක් දුර ගිහින් ඒකි මගේ නලාව උදුර ගත්ත. පිස්සු නැතුව වාඩි වෙයන් කියල මාව දාගෙන පැද්ද පැදිල්ලක් නැවතුණේ පිස්සන් කොටුවෙ. කෙළින්ම වාට්ටුවට ගිහින් විල්බැරෝවෙන් පස් හලනව වගේ මාව හැලූව. ඒ වෙද්දි මං පස් වෙලා. මේකි වාට්ටුවෙ දොස්තරට කිව්ව මට පිස්සු කියල. මට නම් ඒක ගාණක් නෑ. මොකෝ මට පිස්සුනෙ. පිස්සු කියන්නෙ ඩිප්‍රෙෂන්.
ඕන් ආයිමත් මට ඇහෙනව කට හඬවල්. කවුද මාව මරන්න හදනව කතාව කිව්වෙ නෑ කියල.. එහෙනම් ඔන්න අහ ගනිල්ලකො.
මට ට‍්‍රාන්සර් ආවෙ ඇස් වාට්ටුවට. ඇස් වාට්ටුවෙ ඉඳන් බොරැල්ලට රුපියල් පහයි ඒ දවස්වල. කිලෝමීටර් තිබුණ එකසිය විසි ගාණක්. හැබැයි හයි වේ එක හැදුනම ඒක ටිකක් වෙනස් වුණා. එතන හිටිය පිස්සෙක් නිසා මට ඇස් වාට්ටුව එපා වුණා. මාරු වෙන්න ට‍්‍රයි කලා. හරි ගියේම නෑ. බොසාට කියන්න උත්තරත් නෑ. පස්සෙ තමයි පිස්සන් කොටුවෙ දොස්තර හම්බුණේ.. ඊට කළින් මං ඔක්ස්ෆර්ඞ් සයිකැට්රි පොතක් කියවල ගියේ. එයා හිතන්න ඇති පොතේ තියෙන රෝග ලක්ෂණ ඔක්කොම තියෙන ටිපිකල් රෝගියෙක් කියල. එයාට මාර සතුටුයි. මටත් සතුටුයි. ඒක තමයි මං ඩිරෙක්ටර්ට ඉදිරිපත් කළේ.
2020-03-11
Ha haaa !
ReplyDeleteAyemath waliyak da gaththada ??????