මේ සිහිනෙට මං ආසයි...
‘‘ඒ හිරු නොනගීවා - රෑ තව දිගු වේවා’’
‘‘මගෙ සිහිනය මට දකින්න ඉඩ හරින්න
ඒ සිහිනෙන් මා මුදන්න ළං නොවන්න’’
අනුන්ගෙන් ණයට ගත් වචනවලින් මම ඔබට එසේ කියමි.
මා අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ බලාගෙන සිටි ස්ථාන මාරුව ලැබී ඇත. ඒ ගාල්ලෙන් එනම් මගේ ගෙවල්වලින් බොහෝ ඈතටය. කාස්ටක බිමේ හමන සුළං මැද මම සැනසිල්ලේ සිනාසෙමි. ඩිස්කවරියාද, කැමරාවද යළිත් මගේ සහෘදයන් වී ඇත. ඒ සිහිනය පොරවාගෙන මම තව තවත් ගුලි වෙමි.
මා මොනරාගල දමා ආවේ සිතකින් නොවේ. ඒ ආ පසුත් යළි යළිත් මා සිත ඒ බිමට දිව යන්නට විය. අදටත් එය එසේමය. ඔව් ඒ මගේ පේ‍්‍රමයයි. ඒ බිමට හත්ගවුවක් ඈතින් සිටින්නවුන් අති දුෂ්කර ලෙස හැඳින්වුවද ඒ බිමෙහි කොයිතරම් නම් සෞන්දර්යයක් වැතිරී සිටියේද? වැව් දියක සිට උපදින සීතල සුළඟ, කඳු මුදුනක සිට දකින අනන්තය තෙක් විහිදුන වන නිල්ල, ඉපැරණි පන්සලක නටබුන්වල ඇති අතීත කාමය ඒ භූමිය පුරා පිරී විසිරී ඇත. ඉතින් ඒ කළු කෙට්ටු මොනරාගල මගේ ප‍්‍රථම පේ‍්‍රමය නොවනු කෙලෙසද? එහෙත් මා එන විට ඇය ගිහින් එන්න කියා කීවේවත් නැත. එහෙත් මම සිතින් නිතර එහි ගොස් එමි.
මට ගාල්ල සිතට නොඅල්ලයි. ගාල්ල මා ඉපදුන බිම බව සැබෑය. හැදී වැඩුණ, ඉස්කෝලේ ගිය බිම බව සැබෑය. එහෙත් අවුරුදු විසි ගණනක් ගාල්ලෙන් දුරස්ව සිටි පසු එය තව දුරටත් මගේ ළබැඳියකු සේ සිටින්නට අකමැති සේය. ගෙදර අතේ දුර වුවත් මම බෝඩිංගතව හිඳිමි. කෙනෙකුට මහ ගෙදර තරම් සැනසිල්ලක් තවත් නැතද, මට එය එසේ නොවේ. පසුගිය අවුරුදු විසි ගාණ තුළ මහ ගෙදර මගේ කාමරය මට නැති වී ගොසිනි. මා චිත‍්‍රපටි බලන්නට වාඩි වුණ මගේ රජ පුටුවද වෙනස් වී ඇත. ටී.වී. එකේ දුරස්ථ පාලකය අන් සන්තක බැවින් මා ප‍්‍රිය කරන සෞන්දර්යයට මාරු වීමට මට වරම් නැත. ගෙදර එන්නැයි එන්නැයි අම්මලාගේ නිරන්තර කෑ ගැසීම මොනරාගලින් මා විස්ථාපනය කරන්නට සමත් වුවද මේ ජීවිතය මට අප‍්‍රියජනකය. අපුලය. උදේ හතට අවදි වෙන, අටට වැඩට යන, හතරට බෝඩිමට එන, පහට ගෙදර යන, දහයට ගෙදරින් එන, ආ විගස මහන්සියට නින්ද යන, ආයෙත් උදේ හතට නැගිටින ඒකකාරී ජීවිතයෙන් හෙම්බත්ව සිටිමි. රැඩිකල් ලෙස කියනවා නම් මේ සිස්ටම් එක මට අල්ලන්නේ නැත. එබැවින්ය මා දකින මගේ සිහිනයට මා මේ හැටි කැමති.
ඉස්සර වගේ නොවෙයි දැන් ගාල්ල හරි වෙනස්. හරිම කලබලය. පොඩ්ඩ ඇත්තන් කෑ ගසයි. විටෙක එය මහත් හිසරදයකි. මුහුද බලන් ඉන්නෙත් සුනාමියක් එවන්න වගේ. ඒත් පිටත සිට මට පෙනෙන ගාල්ල ගැන එතුළ සිටින අයට කියද්දි නම් ඔවුහු එය පිළිගන්නට මැලි වෙති. ඔවුන්ට ඒ වනාහී සකල සම්පත් ප‍්‍රාදුර්භූත වන දෙව් ලොවයි. මා මොනරාගල හොඳ වනන විට අප සන්සඛී ප‍්‍රියංගාවන් මගෙන් ඇසුවේ ‘‘ඔයා ගංජ බීලද ඉන්නෙ’’ කියායි. ඔවුන් නොදුටු ඒ සෞන්දර්යය පෙන්වන්නට හැකි නම්...
මා දැන හදුනන මාමා කෙනෙක් මා මුණගැසුණ දිනෙක මෙසේ ඇසුවේය.
‘‘දැන් පුතා සෙට්ල් වෙන්න කාලෙ හරි. මං නම් දකින විදියට ජීවත් වෙන්න හොඳම මේ ගාල්ල තමයි.’’
‘‘එතකොට අන්කල් පළාත් කීයක ජීවත්වෙලා තියෙනවද’’
‘‘මං නම් ගාල්ලෙන් පිට කොහෙවත් ඉඳල නෑ.’’
අපට උපදෙස් දෙන්නන්ගේ අත්දැකීම් අන්න එයාකාරය.
අදත් වේලාසනින්ම නින්දට යා යුතුය.
මා අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ බලාගෙන සිටි ස්ථාන මාරුව ලැබී ඇත. ඒ ගාල්ලෙන් එනම් මගේ ගෙවල්වලින් බොහෝ ඈතටය. කාස්ටක බිමේ හමන සුළං මැද මා සැනසිල්ලේ සිනාසෙමි. ඩිස්කවරියාද, කැමරාවද යළිත් මගේ සහෘදයන් වී ඇත. ඒ සිහිනය පොරවාගෙන මම තව තවත් ගුලි වෙමි.
ගැමුණු
2020-03-03
No comments:
Post a Comment