මොනරාගලින් මයුරගිරියට
ලේ බැංකුවේ ඉදිරිපස කවුළුවෙන් පෙනෙන දසුන අතිශයින් චමත්කාරජනකය. මරගල කඳුවැටිය යනුවෙන් ඒ සෞන්දර්යය නම් කර ඇත. අපට පෙනෙන ඒ උසම කන්ද මයුරගිරි කන්ද වන්නට ඇත. යෝධයකු සේ නැඟී සිටින දැවැන්ත පාෂාණය බැලුම් ගලයි. අපේ ඉලක්කය මේ පෙනෙන බැලුම් ගලේ මුදුන්ම තැනයි.
ගමනට පෙරමුණ ගත්තෝ ප්‍රභාත් අයියාත් බුද්ධිනී අක්කාත්ය. දුමින්ද මහතාත්, ඔහුගේ දුව, පුතා හා බිරිඳත් අප හා කඳු තරණයට එක් වූහ. ඊයේ බදුලු ගිය ලුෂාන්ත ඇතුළු පිරිස ළඟ ළඟම එන බව අපට දැන්වුවත් අප උදෑසනින්ම පිටත් වූයෙමු. මොනරාගල රෝහලේ සිට කිලෝමීටරයක් පමණ ගිය විට වැලියාය ඉස්කෝලේ ඉදිරියෙන් පිවිසුම් මාර්ගයයි. වාහන යා හැක්කේ මෙතැන දක්වා පමණි. සියලු බඩු මලු ඔසවාගෙන පයින් ගමන ඇරඹිය යුතුය. මොනරාගල පොතුවිල් ප්‍රධාන මාර්ගය අයිනේම මඟ පෙන්වීමේ පුවරුවක් අපට මඟ කියයි. තව මීටර් හත්සිය පනහකින් මොනරාගල රජමහා විහාරයට යා හැකි බව ඉන් පැවසේ. මිත්‍රවරුනි මතක තබා ගන්න. ඒ විහාරයටය. අපේ ගමනාන්තය තව උඩටය.
මහ පාරේ සිට විහාරයට දිවෙන මඟ ගල් තලා මතින් දිවෙන්නකි. එහි ගමන් පහසුව පිණිස පඩි පේළි තනා ඇත. අතරමඟදී වැලියාය විවේකාරාම මෙහෙණි ආරාමය හමුවේ. කදිම නිස්කලංක පරිසරයකි.
මොනරාගල රජ මහා විහාරයේදී අපට විහාරාධිපති ස්වාමීන් වහන්සේගෙන් බොහෝ දේ දැන ගන්නට ලැබිණි. මෙම විහාර සංකීර්ණයට ප්‍රධාන වශයෙන් මයුරගිරි හා අමරගිරි වශයෙන් ලෙන් විහාර දෙකක් අයත් වන බව උන් වහන්සේ පැවසුවා මතු නොව එම විහාර භූමියේ සැලැස්ම එතැන පුවරුවක ද එල්ලා ඇත.
ක්‍රි.ව. හයවන සියවසේ මහානාග රජතුමා විසින් කළ මෙම ලෙන් විහාරයේ සුගලා දේවිය සහ පරාක්‍රමබාහු රජතුමා අතර සටන් පවතින අවස්ථාවල දළදාව තැන්පත් කර තිබූ බව පැවසේ.
විහාර භූමියේ සිට කන්දට යන ගමන දුෂ්කරය. කැලෑ මඟකි. එහෙත් අඩි පාරක ලකුණු ඇත. අපට මුලදීම වැරදී තිබිණි. ඉතා ශීඝ්‍ර නැග්මක් ඇති පර්වතයට අප ඉතා අපහසුවෙන් ඇඟපතද සූරාගෙන නැඟ තිබිණි. එහෙත් ඊට වඩා ලෙහෙසි මඟක් පර්වතය අයිනෙන් වැටී ඇත.
ගල් මුල් මතින් ඇවිද ආ දුෂ්කර අඩි පාර කෙළවර වන්නේ බැලුම් ගල පාමුලෙනි. පර්වතය මුඳුනට යන්නට ගලේ පඩි කොටා ඇත. දුරින් දුරිනි.
එය ගලේ මුඳුන මතු නොව සෞන්දර්යයේද පරිපාකයයි. මෑතින් අසල්වැසි පර්වතයන්ය. ඈතින් වටේටම මාලයක් සේ සැකසුන කඳු පන්තීන්ය.
මොනරාගල කුහුඹුවන් බවට පත් වී ඇත. කුරා කුහුඹු මොනරාගල-පොතුවිල් පාර මෑතින්ම පෙනේ. එහි කාර් බස් කුහුඹුවන් මෙන් ඇදේ.
අපේ මාළිගාව අප නොහඳුනන්නේ කෙසේද.
අපි ඔවුන් අමතමු. පියවි ඇසට නොපෙනුනත් චමිලා මිසුත්, කරූ මිසුත්, ශ්‍රීමාලි නංගීත් ලේ බැංකු කවුළුවෙන් කඳු මුඳුන දෙස බලා සිටිනු මගේ කැමරා කාචය අපට පෙන්නුවේය. දුරකතනයකුත්, දුරදක්නයකුත් එලෙස අපට අප සමීප කළේය. අප කූඹියන් මෙන් පේනවායයි ඔවුහු අපට කීහ.
වෙලාව යනු නොදැනේ. වට අවට එකම සෞන්දර්ය යායක් එළා ඇත. දමා යනු කෙලෙසද ඇසක් ඇත්තෙක් මේ බිම. උපතින්ම මොනරාගලට හිමි ව ඇති ‘දුෂ්කර, වියළි’ වාසගම දැමූ එකා ජීවිතේට මෙතැනට නම් ඇවිත් නැති වග නිසැකය. අවු කට්ටෙන් තුවාල වූ සිත් සෞන්දර්යයෙන් සුවපත් වී පාවී යයි. එහෙත් ඈතින් හෙමි හෙමින් කළුවක් පාවී එයි. වැස්සක් කඩා පාත් වන්නට වැඩි වේලා නැත.
අප යළි යා යුතුය. ඉතා පරිස්සමින් යළි ගල් පඩි දිගේ බැලුම් ගල බසිමු.
ගැමුණු පී. දසනායක
2015 අගෝස්තු ගිය ගමනක්
No comments:
Post a Comment