මොනරාගල ජීලෝන්- GEELONG MONARAGALA

එළි නොවූ සිහිනයක් - ජීලෝන්

              මොනරාගල ටවුම අතිශය කාර්යබහුලය. දාඩිය මුගුරු දමාගෙන ඔවුහු තම කාර්යයන්හි නියැළෙත්. මේ දිනවල තත්වය උග්‍රය. බොහෝ දිනකින් වැහි කඳුළක් නැත. හිරුට ඕනෑ හැටියට පළාත පුරා සිය අණසක පතුරුවයි. ටවුමේ සිට ඈතට යොමුවන ඇස් දකින කඳු වළල්ල නම් එසේ දාහයෙන් පීඩා විඳින සිත් මඳකට නිවා ලනු ඇත. එතැන කඳු පන්තියකි. කඳු මාලයකි. මරගල නමින් හැඳින්වෙන ඒ කඳු පන්තියේ තැනින් තැනට වග වාසගම් ඇති මුත් ඒ ගැන මා හරි හැටි නොදනිමි. බොහෝ දෙනාගෙන් ඇසුවද මේ ප්‍රදේශයේම ඉපදී හැදී වැඩුණා විණා ඒ ගැන සෙවීමට ඔවුන්ද උනන්දු නොවී ඇති සේය. ඈතින් පෙනෙන කන්ද ජීලෝන් කත්ද බව ඔවුහු මට කියා දුන්හ. ජීලෝන් මොනරාගල හදවතැයි කීවොත් වරද නැත. මොනරාගලට පානීය ජලය සැපයෙන ප්‍රධාන ජල මූලාශ්‍රවල ඇරඹුම එය බැවිනි. 

               ටවුම හරහා යන එන හැම වරම මා සිහිනය අලුත් වෙයි. එය ඉහළ යාමේ නොතිත් ආශාවයැයි හැඳින්වූවොත් වැරදිය. දිගු කලක් තිස්සේ යට යමින් තිබූ සිහිනය ජූලි පළමුවැනිදා එළි විය. ඒ හදිස්සියේය. සවස හතරට පමණ ඇත. යන පාර කියන්නද. දනිමි ඔබ නොඑන බව. එහෙත් කවදා හෝ හිතුණොත් එන්න. අපි යමු ජීලෝන්. 

            මොනරාගල ටවුමේ කොළඹ පැත්තේ සිට එනවිට ඔරලෝසු කණුව ළඟින් දකුණට හැරී පොළ පාර දිගේ දිගටම ගිය විට හමුවන මංසන්ධියෙන් වමට උඩට දිවෙන්නේ ජීලෝන් මාර්ගයයි. එය ජීලොන් කන්දට යන පාරට වඩා එම ගමට යන පාරයි. බොහෝ ඉහළට යන තෙක් කන්දේ මිනිස්සු පදිංචි ව සිටිති. කුමාරවත්ත නමි. මාර්ගය නම් අතිශයින් අබලන්ය. කිහිප තැනක කොන්ක්‍රීට් දමා ඇති මුත් ඒ ඉතා කෙටි දුරකටය. ගල් ගෙඩි ගැලවී ගොසිනි. දෙපස මාරක ප්‍රපාතය. ඉතා සෙමින් පළමු ජියරයේම යා යුතුය. මගේ තුරඟාට නම් මේවා නුපුරුදු නොවේ. බමරකන්දේ සිට ඔහියට ගිය ඌට මේවා මොනවාද? 

               එදා මෙන් නොව මේ මඟ දෙපස බොහෝ ඉහළට යන තෙක් ජනාවාස හමු වෙයි. කන්දේ මැදක් හරියේ අපට ජලය සපයන ජලාපවහන මණ්ඩලයේ ටැංකි හමුවේ. එයට සැපයෙන ජල මාර්ග නම් අද ඉතා දුප්පත්ය. තව දින කිහිපකින් නතර වෙනවා කියන්නා සේය. ඉහළට යන්නට යන්නට පරිසරය වඩා රමණීය වේ. කඳු පල්ලම් අයිනෙන් බෑවුමද සමඟ අංශක එකසුය අසූවේ වංගු ගනිමින්, රබර් යායවල් මැදින් යන මේ ගමන අවදානම් සහගත වුව අතිශය චමත්කාරජනකය.

               දකුණු පැත්තේ පිහිටි ගල් පොත්ත මතට නැගුණ විට ඈත මොනරාගල දැකිය හැකිය. අර පේන්නේ අලුත් කච්චේරිය යැයි ගම්වැසියෙක් මා දැනුවත් කළේය. 

                     
                         


                                      

                  කිලෝමීටර අටක පමණ කඳු නැග්මේ යළි මඟ දෙකට බෙදේ. එතැන මා නතර වූ විට ඈත සිට මුරකරු දිව ආවේය. “ජිලෝන් කන්දට යන්නෙ මේ පාරෙද”  “ පාර නම් ඕක. ඒත් යන්න නම් වෙන්නෙ පයින්. බයිසිකලේ මෙතන දාලා යන්න. ඒත් අමාරුයි. කටු පඳුරු. දන්න කෙනෙක් එක්ක යන්න. මේ පාර පුංචි මහත්තයාගෙ බංගලාවට. තව පහළ තියෙනව ශශීන්ද්‍ර මහත්තයගෙ බංගලාව. ඒකෙ පළාත් සභාවෙන් අනුමැතිය අරන් නවතින්ට පුළුවන්.” ඔහු බොහේ ඉඟි සැපයුවේය. එහෙත් පසු බැසිය යුතු නැත. මා තුරඟාද ඇදගෙන ඔහුගෙන් සමුගෙන දකුණට පැදවූයෙමි. වැඩි දුරක් යන්නට ලැබුණේ නැත. මඟ හරහා කඳක් වැටී ඇත. එය ඇද දමා හෝ යා යුතුය. එය දිරා ගිය කඳකි. පයින් දෙකක් ඇන්න විට පොතු ගැළවිණි. මම එයට උඩින් තුරඟා පැන්නුවෙමි. 

එහෙත් වැඩි දුර යන්නට වූයේ නැත. මඟක් කියා දෙයක් ඇත්තේම නැත. කටු පඳුරු පමණය. 

               තුරඟා දමා කටු පඳුරු මැඩගෙන යාමට සිත් වුවත් තව ටිකකින් අඳුර වැටෙන බව සිතත්ම ඒ අදහස අතැර දමා යළි හැරුණෙමි. කණගාටුවෙන් වුවද යළි පැමිණීම සහතික කරමින්ය. යළි එන විට තව කෙනෙකු සමඟ ආ යුතුය. එහෙත් බොහෝ අයට රාජකාරී කටයුතුය. කවෙකක් එන්නට එකඟ වූවත් මුඛ්‍යාභිලාශය කොහේ හෝ ගල් පොත්තක් මතට වී දෙකක් දාගෙන බුදියගෙන සිට ආතල් එකක් ගෙන පසුව යළි හැරී යාමය. එහෙත් මේ ඉලක්කය කඳු මුදුනින්ම කෙළවර විය යුතුය. එදා මයුරගිරි කන්ද නගිද්දී ප්‍රභාත් අයියා පෙරමුණ ගත්තේය. එදා අපි රංචුවක්ම ඉස්පිරිතාලෙ ඉස්සරහ කන්ද මුඳුනටම නැග්ගෙමු.

http://gamunupdassanayake.blogspot.com/2016/07/blog-post.html

දැන් ප්‍රභාත් අයියා නැත. මාරු වී ගොසිනි. එහෙත් ඒ මතක ඒ වාගේමය. ඒ නිසාමය එදා ඔහුගේ සමරුවේ ද මෙසේ සටහන් වන්නට ඇත්තේ.

              “ හිරු තබා පැත්තකින් ටිකකට 

                 යහළුවෙක් වෙන්නටත් පුළුවනි

                    මරගල කන්දේ මුඳුන් ම තැනකත්

                    අපේ මතකයෙ මඟ ලකුණු ඇති”

කිසිවෙක් නැතිනම් තනිව හෝ මේ ගමන යමි. ඔබත් එනවාද? එනවනම් යමු....

ගැමුණු පී. දසනායක

2016-07- දින යාමට තව ඉතිරි වූ ගමනක්

මොනරාගලින් මයුරගිරියට- MONARAGALA MAYURAGIRI

මොනරාගලින් මයුරගිරියට

   ලේ බැංකුවේ ඉදිරිපස කවුළුවෙන් පෙනෙන දසුන අතිශයින් චමත්කාරජනකය. මරගල කඳුවැටිය යනුවෙන් ඒ සෞන්දර්යය නම් කර ඇත. අපට පෙනෙන ඒ උසම කන්ද මයුරගිරි කන්ද වන්නට ඇත. යෝධයකු සේ නැඟී සිටින දැවැන්ත පාෂාණය බැලුම් ගලයි. අපේ ඉලක්කය මේ පෙනෙන බැලුම් ගලේ මුදුන්ම තැනයි. 

       ගමනට පෙරමුණ ගත්තෝ ප්‍රභාත් අයියාත් බුද්ධිනී අක්කාත්ය. දුමින්ද මහතාත්, ඔහුගේ දුව, පුතා හා බිරිඳත් අප හා කඳු තරණයට එක් වූහ. ඊයේ බදුලු ගිය ලුෂාන්ත ඇතුළු පිරිස ළඟ ළඟම එන බව අපට දැන්වුවත් අප උදෑසනින්ම පිටත් වූයෙමු. මොනරාගල රෝහලේ සිට කිලෝමීටරයක් පමණ ගිය විට වැලියාය ඉස්කෝලේ ඉදිරියෙන් පිවිසුම් මාර්ගයයි. වාහන යා හැක්කේ මෙතැන දක්වා පමණි. සියලු බඩු මලු ඔසවාගෙන පයින් ගමන ඇරඹිය යුතුය. මොනරාගල පොතුවිල් ප්‍රධාන මාර්ගය අයිනේම මඟ පෙන්වීමේ පුවරුවක් අපට මඟ කියයි. තව මීටර් හත්සිය පනහකින් මොනරාගල රජමහා විහාරයට යා හැකි බව ඉන් පැවසේ. මිත්‍රවරුනි මතක තබා ගන්න. ඒ විහාරයටය. අපේ ගමනාන්තය තව උඩටය. 

          මහ පාරේ සිට විහාරයට දිවෙන මඟ ගල් තලා මතින් දිවෙන්නකි. එහි ගමන් පහසුව පිණිස පඩි පේළි තනා ඇත. අතරමඟදී වැලියාය විවේකාරාම මෙහෙණි ආරාමය හමුවේ. කදිම නිස්කලංක පරිසරයකි. 

     මොනරාගල රජ මහා විහාරයේදී අපට විහාරාධිපති ස්වාමීන් වහන්සේගෙන් බොහෝ දේ දැන ගන්නට ලැබිණි. මෙම විහාර සංකීර්ණයට ප්‍රධාන වශයෙන් මයුරගිරි හා අමරගිරි වශයෙන් ලෙන් විහාර දෙකක් අයත් වන බව උන් වහන්සේ පැවසුවා මතු නොව එම විහාර භූමියේ සැලැස්ම එතැන පුවරුවක ද එල්ලා ඇත. 

       ක්‍රි.ව. හයවන සියවසේ මහානාග රජතුමා විසින් කළ මෙම ලෙන් විහාරයේ සුගලා දේවිය සහ පරාක්‍රමබාහු රජතුමා අතර සටන් පවතින අවස්ථාවල දළදාව තැන්පත් කර තිබූ බව පැවසේ.

                             
                                 

               විහාර භූමියේ සිට කන්දට යන ගමන දුෂ්කරය. කැලෑ මඟකි. එහෙත් අඩි පාරක ලකුණු ඇත. අපට මුලදීම වැරදී තිබිණි. ඉතා ශීඝ්‍ර නැග්මක් ඇති පර්වතයට අප ඉතා අපහසුවෙන් ඇඟපතද සූරාගෙන නැඟ තිබිණි. එහෙත් ඊට වඩා ලෙහෙසි මඟක් පර්වතය අයිනෙන් වැටී ඇත. 

           ගල් මුල් මතින් ඇවිද ආ දුෂ්කර අඩි පාර කෙළවර වන්නේ බැලුම් ගල පාමුලෙනි. පර්වතය මුඳුනට යන්නට ගලේ පඩි කොටා ඇත. දුරින් දුරිනි. 

           

             එය ගලේ මුඳුන මතු නොව සෞන්දර්යයේද පරිපාකයයි. මෑතින් අසල්වැසි පර්වතයන්ය. ඈතින් වටේටම මාලයක් සේ සැකසුන කඳු පන්තීන්ය. 

           මොනරාගල කුහුඹුවන් බවට පත් වී ඇත. කුරා කුහුඹු මොනරාගල-පොතුවිල් පාර මෑතින්ම පෙනේ. එහි කාර් බස් කුහුඹුවන් මෙන් ඇදේ. 

        අපේ මාළිගාව අප නොහඳුනන්නේ කෙසේද. 

               අපි ඔවුන් අමතමු. පියවි ඇසට නොපෙනුනත් චමිලා මිසුත්, කරූ මිසුත්, ශ්‍රීමාලි නංගීත් ලේ බැංකු කවුළුවෙන් කඳු මුඳුන දෙස බලා සිටිනු මගේ කැමරා කාචය අපට පෙන්නුවේය. දුරකතනයකුත්, දුරදක්නයකුත් එලෙස අපට අප සමීප කළේය. අප කූඹියන් මෙන් පේනවායයි ඔවුහු අපට කීහ. 

               වෙලාව යනු නොදැනේ. වට අවට එකම සෞන්දර්ය යායක් එළා ඇත. දමා යනු කෙලෙසද ඇසක් ඇත්තෙක් මේ බිම. උපතින්ම මොනරාගලට හිමි ව ඇති ‘දුෂ්කර, වියළි’ වාසගම දැමූ එකා ජීවිතේට මෙතැනට නම් ඇවිත් නැති වග නිසැකය. අවු කට්ටෙන් තුවාල වූ සිත් සෞන්දර්යයෙන් සුවපත් වී පාවී යයි. එහෙත් ඈතින් හෙමි හෙමින් කළුවක් පාවී එයි. වැස්සක් කඩා පාත් වන්නට වැඩි වේලා නැත. 

               අප යළි යා යුතුය. ඉතා පරිස්සමින් යළි ගල් පඩි දිගේ බැලුම් ගල බසිමු.

ගැමුණු පී. දසනායක

2015 අගෝස්තු  ගිය ගමනක්